Şir­ki formalaşdıran ən önəm­li sə­bəb­lər­dən bi­ri Al­la­hın ya­ra­dı­lış­dan ver­di­yi «sev­gi» hissinin yan­lış istiqamətləndirilməsidir. Ayə­də müş­rik­lə­rin büt­lə­ri­nə bəs­lə­dik­lə­ri möh­kəm sev­gi­dən be­lə bəhs edi­lir:

«İn­san­la­rın içə­ri­sin­də Al­lah­dan qey­ri­lə­ri­ni şə­rik qo­şub, on­la­rı Al­la­hı se­vən ki­mi se­vən­lər də var­dır. Hal­bu­ki iman gə­ti­rən­lə­rin Al­la­ha mə­həb­bə­ti da­ha qüv­vət­li­dir. Əgər zülm edən­lə­rin vax­tın­da gö­rə­cək­lə­ri əzab­dan xə­bər­lə­ri ol­say­dı, on­lar bü­tün qüd­rə­tin Al­la­ha məx­sus ol­du­ğu­nu və Al­la­hın əza­bı­nın şid­dət­li ola­ca­ğı­nı bi­lər­di­lər» («Bə­qə­rə» su­rə­si, 165).

Ayə­dən an­la­şıl­dı­ğı ki­mi, «sev­gi» şir­kin ol­du­ğu ki­mi töv­hi­din də tə­mə­lin­də­ki ən önəm­li ün­sür­dür. Do­la­yı­sı i­lə, iman gə­ti­rən­lər daxillərindəki sev­gi­ni bü­tün­lük­lə Al­la­ha yö­nəl­dir­lər. Müş­rik­lər isə Al­lah ilə sə­mi­mi ya­xın­lıq qu­ra bil­mə­dik­lə­ri, Al­la­hı la­yi­qin­cə qiy­mət­lən­di­rə bil­mə­dik­lə­rin­dən sa­hib ol­duq­la­rı sev­gi po­ten­sia­lı­nı öz nəfs­lə­ri­nə və ya baş­qa in­san­la­ra is­ti­qa­mət­lən­di­rir­lər. Bun­lar ata­la­rı, oğul­la­rı, qar­daş­la­rı, xa­nım­la­rı, ər­lə­ri, sev­gi­li­lə­ri, nü­mu­nə gö­tür­dük­lə­ri kim­sə­lər, hey­ran ol­duq­la­rı bir çox in­san­lar ola bi­lər. Bə­zi kim­sə­lər­də isə bu sev­gi in­san­lar­la ya­na­şı, can­sız əş­ya­la­ra, hət­ta mü­cər­rəd an­la­yış­la­ra da is­ti­qa­mət­lən­di­ri­lir. Pul, döv­lət, ev, ma­şın, hər han­sı bir əş­ya, mə­qam, möv­qe, iq­ti­dar və sa­ir ki­mi şey­lər büt­ləş­di­ri­lir.

Hər kəs­də və hər  şey­də möv­cud olan bü­tün üstün və gö­zəl si­fət­lər, hə­qi­qət­də, yal­nız Al­la­ha aid olan son­suz mü­kəm­məl si­fət­lə­rin bir ək­si­dir. Bü­tün bu gö­zəl və üs­tün xü­su­siy­yət­lə­rin tək qay­na­ğı Al­lah­dır. Do­la­yı­sı i­lə, sev­gi­yə la­yiq olan ye­ga­nə var­lıq da an­caq bu üs­tün­lük və gö­zəl­lik­lə­rin sa­hi­bi olan Al­lah­dır. Bu sə­bəb­dən sevgini Al­la­hın Özü­nə yö­nəlt­mə­dən hər han­sı bir var­lı­ğı Al­la­hın nə­za­rə­tin­dən uzaq gö­rə­rək ona sev­gi gös­tər­mək də onu sax­ta tan­rı seç­mək, Al­la­ha şə­rik qoş­maq olur.

Baş­qa bir ayə­də Hz.İb­ra­hi­min di­li ilə müş­rik­lə­rin Al­la­hı qo­yub büt­lə­rə sev­gi ilə bağ­lan­ma­la­rın­dan da­nı­şı­lır:

«İb­ra­him on­la­ra de­di: «Si­zin Al­la­hı qo­yub büt­lə­ri tan­rı qə­bul et­mə­yi­niz yal­nız dün­ya­da ara­nız­da olan dost­lu­ğa gö­rə­dir. Son­ra da qi­ya­mət gü­nü bir-bi­ri­ni­zi in­kar edə­cək, bir-bi­ri­ni­zə lə­nət oxu­ya­caq­sı­nız. Məs­kə­ni­niz cə­hən­nəm odu ola­caq, özü­nü­zə də kö­mək edən kim­sə­lər ta­pıl­ma­ya­caq­dır!»« («Ən­kə­but» su­rə­si, 25).

Sev­gi münasibətləri quraraq şirk qoş­ma­nın ən də­qiq nü­mu­nə­lə­rin­dən bi­ri də qa­dın­la­ra qar­şı bəs­lə­nən eh­ti­ras do­lu sev­gi­dir. Bu qa­dın ki­şi­nin ar­va­dı, sev­gi­li­si, hət­ta uzaq­dan pla­to­nik ola­raq sev­gi bəs­lə­di­yi hər han­sı bir qa­dın da ola bi­lər. Nə­ti­cə­də, bu qa­dı­na qar­şı bəs­lə­nən sev­gi Al­la­hı unut­du­ran, Al­la­hı la­yi­qin­cə an­ma­ğı ən­gəl­lə­yən, Al­lah sev­gi­sin­dən üs­tün tu­tu­lan, qəlb­dən Al­lah sev­gi­si­ni çı­xa­rıb onun ye­ri­nə qo­yu­lan sev­gi nö­vü­dür­sə, in­sa­nı birbaşa şir­kə apara bilər. Cə­miy­yət­də mə­sum gö­rü­nən be­lə bir dav­ra­nı­şın, əs­lin­də, Al­lah ya­nın­da çox fərq­li bir qar­şı­lı­ğı­nın ola bi­lə­cə­yi­ni Qu­ran­dan öy­rə­nə bi­lə­rik:

«Al­la­hı qo­yub yal­nız qa­dın büt­lə­rə ta­pı­nır və yal­nız asi şey­ta­na iba­dət edir­lər» («Ni­sa» su­rə­si, 117).

Ey­ni təh­lü­kə yal­nız ki­şi­lər üçün de­yil, qa­dın­lar üçün də qüv­və­də­dir. Cə­miy­yət­də bu şirk sev­gi­si «eşq», «ro­man­tizm», «saf və tə­miz duy­ğu­lar» və s. şə­kil­də gös­tə­ri­lir, hət­ta ucal­dı­lıb təş­viq edi­lir. Xü­su­si­lə gəncləri tə­sir al­tı­na alan bu ro­man­tizm dü­şün­cəsi ağıl və şüu­run in­ki­şa­fı­nı ən­gəl­lə­di­yi üçün din­dən, iman­dan, ya­ra­dı­lış məq­səd­in­dən xə­bər­i ol­ma­yan, Al­la­hı unut­muş, Al­lah sev­gi­si­ni, Al­lah qor­xu­su­nu bil­mə­yən, şir­ki tə­bii dav­ra­nış, ya­şa­yış tər­zi ha­lı­na gə­tir­miş az­ğın nə­sil­lər mey­da­na gətirir.