Bir in­sa­nın ima­nın­da sə­mi­mi ol­du­ğu­nun (yal­nız Al­la­hın ri­za­sı­nı axtardığının) ən bö­yük gös­tə­ri­ci­lə­rin­dən bi­ri dünyəvi, bəsit mə­na­fe­lər ar­xa­sın­ca qaç­ma­ma­sı, ix­las­lı, yə­ni yal­nız Al­la­hın razılığı üçün ça­lış­ma­sı­dır. Hər ne­mə­tin Al­lah tə­rə­f­in­dən gəl­di­yi­ni dərk edən, yal­nız Onun razılığını qa­zan­ma­ğa ça­lı­şan, hər şe­yi Al­lah­dan istəyən və On­dan qor­xan mö­min, tə­bii ki, bə­sit və ki­çik haqq-he­sab­la­rın ar­xa­sın­ca qaç­ma­ya­caq­dır.

Bu­na gö­rə et­di­yi iş­lər­dən mən­fə­ət gü­düb-güd­mə­mək in­sa­nın birbaşa ima­nı ilə bağ­lı­dır. Al­la­hı və axi­rə­ti dərk et­miş bir in­san, əl­bət­tə, bun­la­rın ya­nın­da adi mən­fə­ət haqq-he­sab­la­rı­na eti­bar et­mə­yə­cək və ta­mah­ üçün ça­lış­ma­ya­caq­dır. Bu­nun ək­si­nə ola­raq Al­la­hı və axi­rə­ti dərk et­mə­yən in­sa­nın bu bö­yük hə­qi­qət­lə­ri gör­mə­yib bə­sit və xır­da mən­fə­ət­lər ar­xa­sın­ca get­mə­yi tə­bii­dir. Son də­rə­cə ki­çik  dün­ya­ya, son də­rə­cə dar dü­şün­cə­yə sa­hib ol­acağı üçün hər za­man nəf­si­nin mən­fəə­ti­ni gü­dən dav­ra­nış nümayiş etdirəcək.

Qu­ran­da mö­min­lə­rin öh­də­lə­ri­nə gö­tür­dük­lə­ri təb­li­ğat və­zi­fə­sin­dən heç bir mən­fə­ət güd­mə­mə­lə­ri tez-tez xa­tır­la­dı­lır. Bü­tün pey­ğəm­bər he­ka­yət­lə­rin­də də pey­ğəm­bər­lə­rin öhdələrinə gö­tür­dük­lə­ri təb­li­ğa­ta qarşılıq olaraq «mə­va­cib» (mən­fə­ət) ax­tar­ma­dıq­la­rı bil­di­ri­lir. Bə­zi ayə­lər­də be­lə de­yi­lir:

«Ad tay­fa­sı­na da qar­daş­la­rı Hud de­di: «Ey ca­maa­tım! Al­la­ha iba­dət edin. Si­zin On­dan baş­qa heç bir tan­rı­nız yox­dur. Siz isə yal­nız if­ti­ra­çı­sı­nız! Ey ca­maa­tım! Mən bu­na gö­rə siz­dən heç bir mü­ka­fat is­tə­mi­rəm. Mə­nim mü­ka­fa­tı­mı ver­mək yal­nız mə­ni ya­ra­da­na aid­dir. Mə­gər dərk et­mir­si­niz?» («Hud» su­rə­si, 50-51).

«De: «Mən siz­dən bu­na gö­rə heç bir muzd is­tə­mi­rəm, an­caq Rəb­bi­nə tə­rəf doğ­ru yol tap­maq di­lə­yən kim­sə­lər is­tə­yi­rəm» («Fur­qan» su­rə­si, 57).

«O za­man ki, qar­daş­la­rı Nuh on­la­ra de­di: «Mə­gər qorx­mur­su­nuz? Şüb­hə­siz ki, mən si­zin üçün eti­bar olu­na­sı bir pey­ğəm­bə­rəm! Ar­tıq Al­lah­dan qor­xun və mə­nə ita­ət edin! Mən bu­nun mü­qa­bi­lin­də siz­dən heç bir muzd (əvəz) is­tə­mi­rəm. Mə­nim mü­ka­fa­tım an­caq aləm­lə­rin Rəb­bi­nə aid­dir!» («Şuə­ra» su­rə­si, 106-109).

Ayə­lər­dən gö­rün­dü­yü ki­mi, Al­lah yo­lun­da apa­rı­lan təb­li­ğa­tın əvə­zi­nə heç bir dün­yə­vi mən­fə­ət gü­dül­məz. Bu mən­fə­ət yal­nız pul de­yil­dir; gös­tə­ri­lən xid­mə­tin əvə­zi­ndə eti­bar qazanmaq, in­san­la­ra xoş görünmək  və ya onların təq­di­rini toplamaq da umulmaz. Yalnız Al­la­hın razılığı umular. Əgər Al­lah is­tərsə, hə­min xid­mə­tin əvə­zi­nin bir qis­mi­ni də dün­ya­da ve­rə­cək­dir.

Bə­zi pey­ğəm­bər­lə­rin dövr­lə­rin­də heç kim on­la­rın et­dik­lə­ri­ni qiy­mət­lən­dir­mə­miş­dir. Heç kim on­la­rı din­lə­mə­miş, on­la­ra ta­be ol­ma­mış, hət­ta bü­tün cə­miy­yət on­la­ra qar­şı çıx­mış­dır. An­caq bu, sö­zü ge­dən pey­ğəm­bər­lə­rin «uğur­suz» ol­ma­la­rı de­mək de­yil­dir. Çün­ki uğur in­san­la­ra tə­sir et­mək, on­la­rın rəğbətini qa­zan­maq de­yil, Al­la­hın razılığını qa­zan­maqdır. Mö­min Al­lah yo­lun­da xid­mət et­mək­lə Rəb­bi­mi­zə ya­xın­laş­maq, Ona dua et­mək və qul­luq et­mək mə­su­liy­yət­i daşıyır. Dün­yə­vi uğu­ru is­tədiyi zaman ve­rən, is­tədiyi zaman ge­ri alan Al­lah­dır. İs­lam alim­lə­rin­dən bi­ri­nin de­di­yi ki­mi, in­san öz və­zi­fə­si­ni ye­ri­nə ye­tir­mə­li və Al­la­hın yaz­dı­ğı alın ya­zı­sı­na qa­rış­ma­ma­lı­dır.

Al­la­hın razılığını axtaran in­san hər za­man Ona iba­dət edər. Xır­da mən­fə­ət he­sab­la­rı apar­ma­dı­ğı üçün dün­ya hə­ya­tı­nın bə­zə­yi ona tə­sir gös­tər­məz. Həm­çi­nin Al­lah Qu­ran­da mö­min­lər­lə bə­ra­bər ol­ma­ğı və dün­ya hə­ya­tı­nın bə­zə­yi­ni ax­ta­ra­raq on­lar­dan «göz­lə­ri­ni ya­yın­dır­ma­ma­ğı» əmr et­miş­dir:

«Sə­hər-ax­şam Rəb­bi­nin ri­za­sı­nı di­lə­yə­rək Ona iba­dət edən­lər­lə bir­lik­də özü­nü səbir­li apar. Fa­ni dün­ya­nın bər-bə­zə­yi­ni ar­zu edib nə­zər­lə­ri­ni on­lar­dan çe­vir­mə. Qəl­bi­ni Bi­zi xa­tır­la­maq­dan qa­fil et­di­yi­miz, nəf­si­nin is­tək­lə­ri­nə uyan və işin­də if­ra­ta va­ran bir kim­sə­yə ita­ət et­mə!» («Kəhf» su­rə­si, 28).