Qu­ra­nın «…An­caq nəfs­lər­də xə­sis­lik hə­mi­şə möv­cud­dur…» («Ni­sa» su­rə­si, 128) ayə­si hər in­sa­nın nəf­sin­də bir ne­çə mən­fi xü­su­siy­yət­lər ola bi­lə­cə­yi­ni xa­tır­la­dır. İn­san nəf­si­ni ma­lik ol­du­ğu bu mən­fi xü­su­siy­yət­lər­dən çə­kin­dir­mə­li və cən­nət əx­la­qın­da­kı mü­kəm­məl­li­yə çat­maq üçün səy gös­tər­mə­li­dir. An­caq bu­na bax­ma­ya­raq, in­san hə­ya­tı­nın so­nu­na qə­dər ya­şa­dı­ğı hər an səhv edə bi­lə­cək bir var­lıq­dır.

Hə­qi­qi sev­gi və dost­lu­ğun ya­şa­na bil­mə­si üçün in­san­la­rın bunu  unut­ma­ması vacibdir. Hər kəs sev­di­yi in­sa­na qar­şı çox səbr­li və ba­ğış­la­yan ol­ma­lı, dos­tu­nun qü­sur­la­rı­na qar­şı səbr­li ol­ma­lı və onu ba­şa düş­mə­li, onun nöq­san­la­rı­nı dü­zəlt­mə­yə ça­lış­ma­lı­dır. Çün­ki sev­mək və se­vil­mək səbr­li ol­ma­ğı, can­dan keç­mə­yi tə­ləb edən xü­su­siy­yət­lər­dir. Səhv­lər qar­şı­sın­da gös­tə­ri­lən səbr in­san­lar ara­sın­da sev­gi­nin və meh­ri­ban­lı­ğın art­ma­sı­na sə­bəb olur. Mö­min­lər əs­lin­də bir-bir­lə­ri­nə gü­vən­dik­lə­ri mü­səl­man ol­duq­la­rı və bir-bir­lə­ri­nə hör­mət bəs­lə­dik­lə­ri üçün, bir-bir­lə­ri­nin xə­ta­la­rı­nı səbr­ və anlayışla qar­şı­la­yır­lar. Mü­səl­man qar­daş və ba­cı­la­rı­nın yal­nız xə­ta­la­rı­nı dü­zəl­də bil­mək, Qu­ran əx­la­qı­nı ən gö­zəl şə­kil­də ya­şa­maq üçün gös­tər­dik­lə­ri sə­mi­mi bir səy be­lə on­la­ra qar­şı sev­gi ya­ran­ma­sı üçün ki­fa­yət­dir. Bu sə­bəb­dən qar­daş və ba­cı­la­rı­nın bir səhv sö­zü və ya hə­rə­kə­ti ilə qar­şı­laş­sa­lar be­lə, ona qar­şı səbr gös­tə­rər, ən gö­zəl dav­ra­nış­la ca­vab ve­rər­lər.

Pey­ğəm­bə­ri­miz (s.ə.v.) də mö­min­lə­rə mü­səl­man qar­daş və ba­cı­la­rı­nın qü­sur­la­rı­nı ört­mə­lə­ri­ni, on­la­ra dəs­tək ol­ma­la­rı­nı bu­yu­rur:

«Kim bir mü­səl­ma­nın ayı­bı­nı ör­tər­sə, Al­lah da onun dün­ya və axi­rət­də ayı­bı­nı ör­tər. Kim mü­si­bə­tə dü­şən bir ada­mın mü­si­bə­ti­ni ara­dan qal­dı­rar­sa, Al­lah da qi­ya­mət­də onun mü­si­bət­lə­rin­dən bi­ri­ni yox edər. Kim qar­da­şı­nın eh­ti­ya­cı­nı tə­min edər­sə, Al­lah da onun eh­ti­ya­cı­nı tə­min edər»

Al­la­hı se­vən və dai­ma Al­lah­dan ra­zı olan bir in­sa­nın səb­ri, ca­hi­liy­yə cə­miy­yə­tin­də olan in­san­la­rın səbr an­la­yı­şın­dan çox fərq­li­dir. Bu cür in­san­lar əgər qar­şı­la­rın­da­kı insanlardan mən­fə­ət umur­lar­sa və ya cə­miy­yə­tin tə­si­rin­dən çə­ki­nir­lər­sə, bə­zi və­ziy­yət­lə­rə «dö­zə bi­lir­lər». «Dö­zə bi­lən» insan özü­nü qaş­qa­baq tök­mək­də, de­yin­mək­də haq­lı görə bi­lər. «Bu qə­dər çə­tin­li­yə qat­la­nı­ram, bu­nun əvə­zin­də is­tə­di­yi­mi et­mək haq­qım­dır» ki­mi dü­şün­cə­yə qa­pı­lır­lar. Mə­sə­lən, xəs­tə dos­tu­na və ya hə­yat yol­da­şı­na bax­maq məc­bu­riy­yə­tin­də qa­lan bir in­san, əgər Qu­ran əx­la­qı­nı ya­şa­mır­sa, bir müd­dət son­ra müt­ləq bu və­ziy­yət­dən sı­xıl­ma­ğa, əsəb­ləş­mə­yə və şi­ka­yət et­mə­yə baş­la­yar. Ge­cə­lər yu­xu­suz qal­dı­ğı­nı, yor­ğun ol­du­ğu­nu, işi­nin çox çə­tin ol­du­ğu­nu və ya heç kimin onun ki­mi be­lə bir çə­tin­li­yə döz­mə­yə­cə­yi­ni söy­lə­yər. Bu və­ziy­yət­dən narahatçılığı və ya­şa­dı­ğı əsəb ay­dın hiss olu­nur. Xəs­tə olan ada­mı min­nət al­tın­da sax­la­yan söz­lər de­yər, ona borc­lu ol­du­ğu­nu xa­tır­la­dar.

Səbr­li in­san isə sev­di­yi ada­mın hər cür is­tə­yi­nə, eh­ti­ya­cı­na hə­vəs­lə ə­məl edər və ona əlin­dən gə­lən kö­mə­yi gös­tə­rər. Et­dik­lə­ri­nə gö­rə qar­şı­sın­da­kı insanı əs­la min­nət al­tın­da qoymaz. Səbr Al­la­hın Qu­ran­da mö­min­lə­rə töv­si­yə et­di­yi gö­zəl əx­laq xü­su­siy­yə­ti­dir:

«Ey iman gə­ti­rən­lər! Səbr edin, dö­zün, ha­zır olun və Al­lah­dan qor­xun ki, bəl­kə, ni­cat ta­pa­sı­nız!» («Ali-İm­ran» su­rə­si, 200).