Al­lah­dan qor­xub çə­kin­mə­yən bə­zi in­san­lar çox asan­lıq­la ya­lan danışırlar. Bir in­sa­nın ya­lan söy­lə­di­yi­nin an­la­şıl­ma­sı ona qar­şı sev­gi ya­ran­ma­sı­na ma­ne olur. Çün­ki, ya­lan söy­lə­yən in­sanın han­sı sö­zü­nün doğ­ru, han­sı sö­zü­nün yan­lış ol­du­ğu­ bi­lin­mə­di­yi­nə gö­rə güvənilən deyil. İn­san inan­ma­dı­ğı birinə qar­şı sev­gi də du­ya bil­məz.

Mö­min­lər isə, bö­yük it­ki­yə uğ­ra­sa­lar və ya mad­di-mə­nə­vi zi­yan­la qar­şı­laş­sa­lar da, heç vaxt ya­lan da­nış­mırlar. On­lar hər za­man, hər möv­zu­da səmimi olan in­san­lar­dır. Heç vaxt doğ­ru ola­nı giz­lət­məz, mən­fə­ət­lə­ri na­mi­nə doğ­ru ola­nı də­yiş­dir­məz, ye­ri­nə ye­ti­rə bil­mə­yə­cək­lə­ri­ni söz ver­məz­lər. Bun­dan baş­qa, İs­lam əx­la­qı­nı ya­şa­yan in­san üçün ya­la­nın bö­yü­yü-ki­çi­yi də yox­dur. Bu­na gö­rə də mö­min­lər heç bir za­man qar­şı tə­rə­fə yax­şı gö­rün­mək, eti­ba­rı­nı qazanmaq, mad­di qa­zanc əl­də et­mək və ya hər han­sı bir şə­kil­də zə­rər ver­mək ki­mi məq­səd­lər üçün də əs­la ya­lan danışmırlar.

Bu gö­zəl əx­laq xü­su­siy­yə­ti, ru­hu sev­gi­yə yö­nəl­dən va­si­tə­lər­dən bi­ri­dir. Çün­ki in­sa­nın ru­hun­da səmimi in­san­la­ra qar­şı dər­hal sev­gi ya­ra­nır. Pey­ğəm­bə­ri­miz (s.ə.v.) söh­bət­lə­rin­də mö­min­lə­rin bir-bir­lə­ri­nə olan sev­gi­si­nin əhə­miy­yə­ti­ni bil­dir­miş və bu sev­gi­nin ya­ran­ma­sı üçün eti­ba­rın ge­niş ya­yıl­ma­sı­nı bu­yur­muş­dur:

Əbu Hü­rey­rə (r.a.) bil­di­rir: «Rə­su­lul­lah (s.ə.v.) bu­yur­du: «Nəf­sim əlin­də olan Al­la­ha and ol­sun ki, iman gə­tir­mə­dik­cə cən­nə­tə gi­rə bil­məz­si­niz, bir-bi­ri­ni­zi sev­mə­dik­cə iman gə­tir­məz­si­niz! Ara­nız­da sev­gi ya­ra­da­caq şe­yi xə­bər ve­rim­mi? Ara­nız­da sa­la­mı ya­yın!»